Kan dat wel, zoveel aandacht aan mezelf geven in plaats van er voor de anderen te zijn?

Mindfulness is geen vorm van zelfverbetering. We gaan er helemaal niet van uit dat er iets mis is.

In mindfulness brengen we onze aandacht bij wat er zich nu voordoet. Dat is niet iets wat je bereikt na een kwartier of langer mediteren. Op het moment dat je opmerkt dat je met je aandacht afgedwaald bent, ben je eigenlijk al terug.

Nog een vaak gehoorde instructie Is: ‘Laat het los’. Ik noem het mijn lijstje van misbruikte woorden: aanvaarden, loslaten, relativeren, verwerken …

Het is schrikbarend wat je op het internet allemaal vindt over de ademhaling bij mindfulness. Zo krijgt mindfulness haar zweverig imago.

Of je het nu mediteren noemt of zen of mindfulness, de belangrijke beweging is: kijken. In ieder ogenblik opnieuw, wat zich aandient. Het mooie, het lelijke, het aangename, het onaangename, het spannende, het vervelende ... 'Here it is.'

‘Kon ik die boosheid, dat verdriet maar kwijtraken!’ In mindfulness proberen we niets kwijt te raken. In tegendeel, we nemen wat zich aandient au sérieux.

'Hoe kan ik mijn gedachten stoppen?' Niet dus. Of toch wel, maar dan heb je een anesthesist nodig.

Een nadeel van het woord mindfulness is dat het de nadruk legt op ‘mind’. Het stuurt ons meteen de verkeerde richting uit. Mindfulness begint niet bij de geest maar bij het lichaam.

Mindfulness wordt vaak voorgesteld als een veredelde vorm van relaxatie. Als het dat is wat je verwacht, dan kan het erg tegenvallen.